Het zag er koud uit vanmorgen, ook al lag er geen rijp. Maar er stond een stevige wind, en daar wordt het ook niet warmer van. Dan maar rustig aan ontbijten en de dag opstarten.

Martin gaat eerst zijn ochtendwandeling maken op de hei, en maakt weer mooie plaatjes. Op de terugweg wordt hij door een hond gebeten! De hond zat wel aan de riem, maar die was een meter of 10 lang, dus dat helpt niet echt. De baas liep door, de bazin vroeg alleen: gaat het? Mart was zo verbluft, dat hij ook niet verder doorvroeg naar naam en adres. Thuis bleek dat hij pittige blauwe tanden in zijn been had staan, gelukkig geen wondjes, anders hadden we nog een rit naar het ziekenhuis moeten maken voor een tetanusprik. Want hoe lang de laatste prik geleden is weten we niet meer, dat zal nog in zijn werkende leven zijn geweest. Zijn broek was ook nog heel, op zo'n moment is het fijn dat je een dikke spijkerbroek aan hebt.

Weer thuis, voor de schrik, maar lekker ontbeten, met diverse soorten brood en een gekookt eitje.

Wat zullen we gaan doen vandaag? Fietsen vinden we eigenlijk geen optie vanwege de wind, we besluiten te gaan wandelen. Om een doel te hebben, zoeken we een cache in de buurt. Er blijkt er 1 bij het Solse Gat te liggen, hemelsbreed 3 km hier vandaan. Dat zal dan, omdat wij natuurlijk keurig over de paadjes gaan, een wandeling van 4 km worden.

Na de koffie vertrekken we. Rugzak mee, handig dat wij in het bezit zijn van een grote Ikea rugzak, waar een kleine rugzak aangeritst zit, de kleine is mooi voor een korte wandeling met een flesje water, een reep en papieren zakdoekjes. Het eerste wat we in het bos doen, is een stok zoeken, zodat we eventuele honden van ons lijf kunnen houden.

Onderweg komen we de directie van de Bosrand tegen, die een wandeling met de hond aan het maken zijn. Dat is gelukkig een vertrouwde hond, niks aan de hand. Na even gezellig gekletst te hebben, vervolgen we onze weg. Het is druk in het bos, veel zondagse wandelaars! Bij het Solse Gat (https://nl.wikipedia.org/wiki/Solsche_Gat) aangekomen, is de cache nauwelijks te missen. We moeten even wachten, tot de andere wandelaars zijn uitgekeken, om ongezien te kunnen loggen. Daarna gaan we via een andere route terug naar de Bosrand. Het grootste deel lopen we over de Oude Prinsenweg, bij ons wel bekend, toen we nog met de tandem dwars door het bos naar Putten fietsten. Complete cross country was dat, en dat allemaal, omdat de boerin die we aan het begin van de erg modderige weg tegen kwamen, ons vertelde, dat de weg verderop beter werd. Dat dit verderop inhield dat de weg pas in Putten beter werd, vertelde ze natuurlijk niet. Mart heeft een dag werk gehad om de fiets weer schoon te krijgen, en ik heb 3 dagen pijn in mijn armen gehad, van de pogingen om de tandem op het rechte pad te houden. We fietsen nu alleen nog maar over verharde fietspaden, tenzij het echt niet anders kan. Lopend is deze weg echter best te doen, en na zo'n 8 km in totaal, waren we weer op honk.

De lunch bestond uit een cup a soupje, normaal een lunch die we onderweg nuttigen, nu lekker warm binnen in de Linde. Maar het gaf wel een vakantiegevoel!

Vanmiddag heb ik geknutseld, en Mart is verder gegaan met de vakantiefoto's voor het werk. Na een bord warm eten, met o.a. onze sudderlapjes, die inderdaad wel wat klotserig in de pan lagen na vrijdag, en voor toe de speciale Texelse advocaat die ik voor mijn verjaardag heb gekregen, nu het log schrijven.

We hebben nog geen weerbericht gezien voor morgen, we staan gewoon op als we wakker worden, en zien het dan vanzelf wel. We zijn echt in de ruststand hoor, deze vakantie!